مزن زخم زبان جبران ندارد ... دلی چون بشکند درمان ندارد ... خدا باشد همیشه شاهدِ ما ... زاعمال همه دانا و بینا ... دلم خون است از این نامردمی ها ... از این نیش و زبان گژدمی ها ... از این دیدِ سیه بیدادُ بیداد ... زحرف ناکسان فریادُ فریاد ... مکن جانم قضاوت بنده ای را ... مکن گریان لب پر خنده ای را ... خداوندا شدم بی تاب و خسته ... کسی زخم مرا مرهم نبسته ... از این نامردمی و کینه و قهر ... از این گفتار های تلخ چون زهر ... خدا رنجیده خاطر گشته ام من ... به مرگ خویش حاضر گشته ام من ... زبان نقش تبر دارد عزیزان ... به عمق جان اثر دارد عزیزان ... نگه داریم زبان و فکر خود را ... نگوییم مابه زشتی ذکر خود را ... مکن غیبت مزن تهمت عزیزم ... شوی شایسته ی جنت عزیزم ... چشیدم طعم دردی زین گمان ها ... چنان دردی که ترس آرد به جان ها ... چه گویم من ازین رسم زمانه ... از این نا آشنای بی نشانه ... هوای دل چنان افسرده گشته ... بسانِ غنچه ای پژمرده گشته ... بنی آدم اگر اعضای هم بود ... میانِ ما کدورت ها چه کم بود ... یکی باید بیاید بین مردم ... که باشد اهل احساس و ترحم ... یکی که آشنای زخم و درد است ... چو دل خسته ازین گفتارسرد است ... هزاران درد دارد در دل خویش ... دلی افسرده وخون گشته و ریش ... چنان دردی که درمانش محال است ... که خورشید وجودش در زوال است ... خدایا این منِ افسرده جانم ... غریب وبی نوا وبی نشانم ... صبوری ده مرا صبرم سر آمد ... نفس از سینه و جانم بر آمد ... بیا زین خسته دستی گیر یارب ... کزین زخم زبانم سیر یارب ... من از خاکم خدایا خاکی ام کن ... صبوری را نشان پاکی ام کن
